هپاتیت B چیست؟ علائم انتقال و درمان

هپاتیت B یک بیماری ویروسی کبدی است که می تواند به شکل حاد یا مزمن بروز کند و از طریق خون و مایعات بدن منتقل می شود. شناخت علائم راه های انتقال و روش های پیشگیری و درمان آن نقش حیاتی در حفظ سلامت فرد و جامعه دارد.هپاتیت B چیست؟ علائم انتقال و درمان

هپاتیت B نگاه کلی

هپاتیت B یک بیماری ویروسی کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B (Hepatitis B Virus یا HBV) ایجاد می شود. این بیماری می تواند به شکل حاد یا مزمن بروز کند و در موارد شدید منجر به نارسایی کبد سیروز و حتی سرطان کبد شود. هپاتیت B یکی از شایع ترین بیماری های عفونی جهان است و میلیون ها نفر در سال به این ویروس آلوده می شوند اما بسیاری از مبتلایان از وجود بیماری در بدن خود اطلاع ندارند.

ویروس HBV از طریق تماس با خون یا مایعات بدن آلوده منتقل می شود و به راحتی می تواند بین افراد مختلف گسترش یابد. با وجود شیوع بالا پیشرفت های پزشکی و واکسیناسیون گسترده باعث شده است که بسیاری از موارد به راحتی قابل پیشگیری و کنترل باشند.

تاریخچه کشف هپاتیت B

اولین شواهد بالینی هپاتیت B به دهه 1960 میلادی برمی گردد زمانی که پزشکان در آمریکا و اروپا بیماران مبتلا به التهاب کبد را بررسی کردند و نمونه خون آن ها حاوی آنتی ژن غیرمعمولی بود که بعدها آنتی ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) نام گرفت. این کشف نقطه عطفی در شناسایی ویروس و توسعه تست های تشخیصی بود.

در سال 1970 تکنولوژی جدید زیست مولکولی به پزشکان امکان داد که ساختار ویروس HBV را دقیق تر بررسی کنند. این تحقیقات راه را برای تولید واکسن ایمن و موثر هموار کرد و توانست میزان ابتلا به بیماری را در بسیاری از کشورها کاهش دهد.

اهمیت و تاثیر جهانی هپاتیت B

هپاتیت B نه تنها یک مسئله پزشکی بلکه یک چالش بهداشتی جهانی محسوب می شود. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO) حدود 296 میلیون نفر در سال 2019 به هپاتیت B مزمن مبتلا بوده اند و بیش از 820 هزار نفر به دلیل عوارض ناشی از بیماری جان خود را از دست داده اند.

این ارقام نشان می دهد که بدون اقدام پیشگیرانه و تشخیص زودهنگام هپاتیت B می تواند به یک بحران بهداشتی جدی تبدیل شود. واکسیناسیون آموزش عمومی و رعایت اصول بهداشت شخصی کلید کاهش بار بیماری در سطح جهانی هستند.

تاریخچه و کشف هپاتیت B

هپاتیت B یکی از قدیمی ترین بیماری های شناخته شده کبدی است که شواهد بالینی آن به چند دهه قبل از میلاد بازمی گردد هرچند ماهیت ویروسی آن در آن زمان ناشناخته بود. با پیشرفت علوم پزشکی در قرن بیستم پزشکان توانستند ارتباط بین التهاب حاد کبد و وجود آنتی ژن خاصی در خون بیماران را شناسایی کنند که بعدها آنتی ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) نام گرفت.

این کشف مسیر تحقیقات علمی را به سوی شناخت ویروس HBV و در نهایت توسعه واکسن ایمن هموار کرد. شناسایی ویروس و طراحی آزمایش های تشخیصی باعث شد که کنترل و پیشگیری هپاتیت B در سطح جهانی ممکن شود و نرخ ابتلا به بیماری کاهش یابد.

اولین شواهد بالینی و تحقیقات اولیه

در دهه 1960 پزشکان آمریکایی و اروپایی با بررسی بیماران مبتلا به هپاتیت متوجه شدند که خون برخی افراد حاوی آنتی ژن غیرمعمولی است. این یافته منجر به معرفی مفهوم “آنتی ژن سطحی هپاتیت B” شد و به عنوان اولین نشانه علمی از وجود ویروس HBV شناخته گردید.

تحقیقات بعدی نشان داد که این آنتی ژن در انتقال بیماری نقش مهمی دارد و می تواند به عنوان یک نشانگر تشخیصی برای شناسایی افراد آلوده استفاده شود. این مرحله آغاز دوران مدرن تشخیص و پیشگیری هپاتیت B بود.

پیشرفت های علمی و واکسن هپاتیت B

در دهه 1970 و 1980 پیشرفت تکنولوژی زیست مولکولی امکان بررسی دقیق تر ویروس HBV و ساختار ژنتیکی آن را فراهم کرد. این مطالعات مسیر تولید واکسن های مؤثر و ایمن را هموار کرد و اولین واکسن هپاتیت B در سال 1981 معرفی شد.

این واکسن توانست میزان ابتلا به هپاتیت B در کشورهای توسعه یافته را به شکل چشمگیری کاهش دهد و به عنوان یکی از موفق ترین اقدامات پیشگیری در تاریخ پزشکی شناخته شود. برنامه های واکسیناسیون ملی از دهه 1990 به بعد نقش کلیدی در کاهش شیوع بیماری در نسل های بعدی ایفا کرده اند.

علت ها و عوامل خطر هپاتیت B

هپاتیت B یک بیماری ویروسی است که توسط ویروس هپاتیت B (Hepatitis B Virus یا HBV) ایجاد می شود. اصلی ترین علت ابتلا به این بیماری تماس با خون یا مایعات بدن آلوده است. ویروس HBV به شدت مسری است و حتی تماس محدود با خون یا ترشحات فرد مبتلا می تواند منجر به انتقال بیماری شود.

علاوه بر تماس مستقیم عوامل خطر متعددی احتمال ابتلا به هپاتیت B را افزایش می دهند. برخی از این عوامل شامل رفتارهای پرخطر جنسی استفاده مشترک از سرنگ یا وسایل تزریق و ضعف سیستم ایمنی بدن هستند. شناخت این عوامل کمک می کند که افراد اقدامات پیشگیرانه مؤثرتری انجام دهند.

عوامل خطر رفتاری

افرادی که روابط جنسی محافظت نشده متعدد دارند بیشترین خطر ابتلا به هپاتیت B را دارند. ویروس HBV می تواند از طریق مایعات بدن از جمله خون منی و ترشحات واژینال منتقل شود. استفاده از کاندوم (Condom) می تواند ریسک انتقال را کاهش دهد اما به طور کامل از ابتلا جلوگیری نمی کند.

همچنین افرادی که سابقه استفاده مشترک از سرنگ تیغ یا دیگر وسایل شخصی دارند در معرض خطر بیشتری هستند. این موضوع به ویژه در بیماران معتاد به مواد تزریقی اهمیت دارد و نیاز به رعایت نکات ایمنی دارد.

عوامل خطر فیزیکی و پزشکی

برخی شرایط پزشکی و وضعیت فیزیکی بدن می توانند احتمال ابتلا به هپاتیت B را افزایش دهند. افراد با ضعف سیستم ایمنی مانند بیماران مبتلا به HIV یا کسانی که داروهای سرکوب کننده ایمنی مصرف می کنند بیشتر در معرض ابتلا هستند.

همچنین انجام برخی جراحی ها یا اعمال پزشکی بدون رعایت کامل بهداشت می تواند باعث انتقال ویروس شود. استفاده از وسایل پزشکی استریل و رعایت پروتکل های بهداشتی یکی از راه های مؤثر کاهش خطر ابتلا در محیط های درمانی است.

علائم شایع هپاتیت B

هپاتیت B می تواند به دو شکل حاد یا مزمن بروز کند و علائم آن در افراد مختلف متفاوت است. در برخی بیماران بیماری بدون علامت است و فرد ممکن است سال ها از وجود ویروس در بدن خود بی اطلاع باشد. در حالت حاد علائم معمولاً 1 تا 4 ماه پس از تماس با ویروس ظاهر می شوند و شامل ضعف عمومی خستگی شدید تب خفیف و تهوع هستند.

یکی از نشانه های بارز هپاتیت B تغییر رنگ پوست و چشم ها به زردی (Jaundice) است که نشان دهنده آسیب کبدی است. همچنین ممکن است ادرار تیره مدفوع روشن و درد در ناحیه شکم بالا سمت راست مشاهده شود. شناخت این علائم به تشخیص سریع و شروع درمان کمک می کند.

علائم جسمانی و عمومی

بیماران مبتلا به هپاتیت B حاد معمولاً احساس ضعف بی حالی و کاهش اشتها دارند. تب خفیف درد عضلانی و تهوع نیز از علائم شایع هستند که ممکن است با کاهش وزن همراه باشد. این علائم اغلب غیر اختصاصی هستند و می توانند با دیگر بیماری ها اشتباه گرفته شوند.

یکی دیگر از نشانه های رایج درد یا ناراحتی در ناحیه کبد است که در سمت راست شکم و زیر دنده ها احساس می شود. این درد ممکن است مبهم یا شدید باشد و به عنوان هشداری برای بررسی دقیق تر وضعیت کبد عمل کند.

علائم مرتبط با کبد

زردی (Jaundice) یکی از شاخص ترین علائم هپاتیت B است که در پوست و چشم ها قابل مشاهده است. این علامت نشان دهنده تجمع بیلی روبین در خون است و معمولاً با خارش پوست و ادرار تیره همراه می شود.

در هپاتیت B مزمن علائم ممکن است کم تظاهر باشند و بیمار سال ها بدون علامت باقی بماند. در این موارد آسیب تدریجی کبد می تواند به سیروز یا حتی سرطان کبد منجر شود بنابراین غربالگری منظم و بررسی آزمایشگاهی اهمیت زیادی دارد.

راه های انتقال هپاتیت B

هپاتیت B یک بیماری ویروسی بسیار مسری است که از طریق تماس با خون یا دیگر مایعات بدن فرد آلوده منتقل می شود. این ویروس می تواند از فردی به فرد دیگر حتی با تماس محدود یا خراش های کوچک پوست منتقل شود. شناخت راه های انتقال به پیشگیری و کاهش شیوع بیماری کمک می کند و اهمیت رعایت نکات ایمنی را پررنگ می کند.

انتقال هپاتیت B می تواند از راه های مستقیم و غیرمستقیم رخ دهد و در گروه های مختلف جمعیتی با شیوع متفاوت مشاهده می شود. آموزش عمومی و استفاده از ابزارهای محافظتی کلید کنترل این بیماری در سطح جامعه هستند.

انتقال از طریق خون و وسایل پزشکی

اصلی ترین مسیر انتقال HBV تماس با خون آلوده است. استفاده مشترک از سرنگ تیغ یا تجهیزات پزشکی غیر استریل می تواند ویروس را منتقل کند. این مسئله به ویژه در بیماران تزریقی و مراکز درمانی با رعایت ناقص اصول بهداشتی اهمیت دارد.

در محیط های بیمارستانی کارکنان پزشکی و پرستاران در معرض خطر بیشتری هستند. استفاده از دستکش ابزار استریل و پروتکل های استاندارد ایمنی نقش مهمی در پیشگیری از انتقال هپاتیت B دارد.

انتقال از راه جنسی و مادر به نوزاد

هپاتیت B می تواند از طریق تماس جنسی محافظت نشده منتقل شود. ویروس در مایعات بدن مانند خون منی و ترشحات واژینال وجود دارد و استفاده از کاندوم (Condom) می تواند ریسک انتقال را کاهش دهد هرچند به طور کامل آن را حذف نمی کند.

انتقال از مادر به نوزاد در حین زایمان طبیعی نیز امکان پذیر است و می تواند نوزاد را به ابتلا به هپاتیت B مزمن دچار کند. تزریق واکسن هپاتیت B و ایمنوگلوبولین به نوزادان تازه متولد شده از مادران آلوده یکی از راه های مؤثر پیشگیری است.

روش های تشخیص هپاتیت B

تشخیص هپاتیت B به دلیل احتمال ابتلا بدون علامت اهمیت ویژه ای دارد. پزشکان برای تشخیص این بیماری از ترکیبی از معاینات بالینی آزمایش خون و تست های تخصصی استفاده می کنند. هدف از تشخیص شناسایی افراد آلوده تعیین مرحله بیماری و برنامه ریزی درمان مناسب است.

با تشخیص زودهنگام می توان از پیشرفت بیماری به مراحل حاد یا مزمن جلوگیری کرد و از بروز عوارض جدی مانند سیروز یا سرطان کبد پیشگیری نمود. آزمایش های دقیق و استاندارد به پزشکان این امکان را می دهند که بهترین تصمیم درمانی را اتخاذ کنند.

آزمایش های خون و نشانگرهای ویروس

یکی از مهم ترین روش های تشخیص آزمایش خون برای شناسایی آنتی ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) است. این آزمایش می تواند وجود ویروس در بدن را نشان دهد و معمولاً اولین قدم در شناسایی بیماری محسوب می شود.

همچنین آزمایش های تکمیلی شامل شناسایی آنتی بادی های ضد HBV و بررسی DNA ویروس می شوند. این تست ها به پزشک کمک می کنند که نوع عفونت (حاد یا مزمن) و میزان فعالیت ویروس در بدن بیمار را تعیین کند و برنامه درمانی مناسبی ارائه دهد.

روش های تصویری و بررسی کبد

برای ارزیابی آسیب کبد ناشی از هپاتیت B پزشکان ممکن است از سونوگرافی (Ultrasound) یا ام آر آی (MRI) استفاده کنند. این روش ها به بررسی اندازه شکل و بافت کبد کمک می کنند و می توانند نشانه های سیروز یا التهاب مزمن را نشان دهند.

در برخی موارد بیوپسی کبد (Liver Biopsy) انجام می شود تا سلول های کبدی برای بررسی میزان آسیب و التهاب تحلیل شوند. این روش دقیق ترین راه برای ارزیابی شدت بیماری و پیش بینی روند درمان است.

هپاتیت B چیست؟ علائم انتقال و درمان

درمان های رایج هپاتیت B

درمان هپاتیت B بسته به نوع عفونت (حاد یا مزمن) و شدت بیماری متفاوت است. هدف از درمان کنترل ویروس کاهش التهاب کبد و پیشگیری از عوارض جدی مانند سیروز و سرطان کبد است. در موارد حاد معمولاً بیمار نیاز به درمان دارویی شدید ندارد و بدن می تواند خود ویروس را مهار کند اما در عفونت مزمن استفاده از داروهای ضدویروسی ضروری است.

داروهای ضدویروسی مدرن می توانند تکثیر ویروس را کاهش دهند و عملکرد کبد را بهبود بخشند. همچنین مراقبت های حمایتی شامل رژیم غذایی سالم ترک مصرف الکل و پیگیری منظم وضعیت کبد از اهمیت بالایی برخوردار است.

داروهای ضدویروسی

داروهایی مانند تنووفوویر (Tenofovir) و انتکاویر (Entecavir) از رایج ترین داروهای ضدویروسی برای درمان هپاتیت B مزمن هستند. این داروها با مهار تکثیر ویروس میزان آسیب به کبد را کاهش می دهند و احتمال پیشرفت بیماری را کم می کنند.

مصرف منظم و پیگیری وضعیت آزمایشگاهی بیمار در طول درمان ضروری است. گاهی لازم است درمان طولانی مدت ادامه یابد تا ویروس به سطح پایینی برسد و خطر عود کاهش یابد.

مراقبت های حمایتی و سبک زندگی

مراقبت های حمایتی شامل رعایت رژیم غذایی سالم و کاهش مصرف الکل و داروهای کبد زیان است. این اقدامات به تقویت عملکرد کبد و کاهش التهاب کمک می کنند.

علاوه بر آن ورزش منظم و کنترل وزن نیز می تواند از پیشرفت آسیب کبدی جلوگیری کند. پیگیری منظم وضعیت آزمایشگاهی و مراجعه به پزشک برای بررسی عملکرد کبد بخش مهمی از برنامه درمانی طولانی مدت بیماران مبتلا به هپاتیت B است.

نقش واکسن هپاتیت B در پیشگیری

واکسن هپاتیت B یکی از مؤثرترین ابزارهای پیشگیری از این بیماری است. این واکسن با تحریک سیستم ایمنی بدن تولید آنتی بادی علیه ویروس HBV را افزایش می دهد و از ابتلای افراد به عفونت حاد یا مزمن جلوگیری می کند. برنامه های واکسیناسیون در بسیاری از کشورها از دهه 1990 آغاز شده و تاثیر قابل توجهی در کاهش شیوع هپاتیت B داشته است.

واکسن هپاتیت B در تمام گروه های سنی مؤثر است به ویژه در نوزادان و کودکان قبل از آغاز فعالیت جنسی که بالاترین میزان بهره مندی را دارند. واکسیناسیون منظم همراه با اقدامات بهداشتی می تواند به کاهش قابل توجه بار بیماری در سطح جامعه کمک کند.

انواع واکسن و برنامه های تزریق

واکسن هپاتیت B معمولاً به صورت سه دوز تزریق می شود دوز اول در بدو تولد دوز دوم یک ماه بعد و دوز سوم شش ماه پس از دوز اول. این برنامه استاندارد باعث ایجاد ایمنی طولانی مدت در بدن می شود.

انواع واکسن شامل واکسن نوترکیب (Recombinant Vaccine) و واکسن ترکیبی با سایر واکسن ها (مانند DTP-HepB) هستند. این واکسن ها از نظر ایمنی و اثربخشی تفاوت چندانی ندارند و همه آن ها می توانند محافظت طولانی مدت ایجاد کنند.

اهمیت واکسیناسیون نوزادان و بزرگسالان

واکسیناسیون نوزادان تازه متولد شده از مادران آلوده به HBV بخش حیاتی پیشگیری از انتقال مادر به کودک است. تزریق واکسن همراه با ایمنوگلوبولین اختصاصی HBV می تواند احتمال ابتلا را به حداقل برساند.

در بزرگسالان به ویژه افرادی که در گروه های پرخطر قرار دارند (مانند کارکنان پزشکی بیماران دیالیزی و افراد با رفتارهای پرخطر جنسی) واکسیناسیون هپاتیت B توصیه می شود. این اقدام علاوه بر حفاظت فردی به کاهش شیوع بیماری در جامعه کمک می کند.

پیشگیری و سبک زندگی سالم در هپاتیت B

پیشگیری از هپاتیت B اهمیت بسیار بالایی دارد زیرا جلوگیری از ابتلا ساده تر و کم هزینه تر از درمان بیماری است. رعایت نکات بهداشتی شخصی واکسیناسیون و کاهش قرار گرفتن در معرض خون و مایعات آلوده از مهم ترین اقدامات پیشگیرانه محسوب می شوند. سبک زندگی سالم همراه با آموزش عمومی می تواند شیوع بیماری را به طور قابل توجهی کاهش دهد.

علاوه بر اقدامات مستقیم پیشگیری تقویت سیستم ایمنی بدن و مدیریت عوامل خطر مانند مصرف الکل و داروهای آسیب رسان به کبد نقش مهمی در محافظت فردی و بهبود کیفیت زندگی بیماران دارد.

رعایت بهداشت شخصی و ایمنی

استفاده از وسایل شخصی جداگانه مانند تیغ مسواک و ناخن گیر می تواند از انتقال هپاتیت B جلوگیری کند. تماس مستقیم با خون یا زخم های باز افراد آلوده باید به حداقل برسد.

در محیط های پزشکی و آرایشی استفاده از ابزار استریل و رعایت پروتکل های بهداشتی ضروری است. این اقدامات می توانند خطر ابتلا به هپاتیت B را در بیماران و کارکنان کاهش دهند.

سبک زندگی سالم و تقویت سیستم ایمنی

رژیم غذایی متعادل ورزش منظم و خواب کافی به تقویت سیستم ایمنی کمک می کند و بدن را در مقابله با ویروس HBV آماده می سازد. همچنین ترک مصرف الکل و پرهیز از داروهای آسیب رسان به کبد از پیشرفت بیماری جلوگیری می کند.

پیگیری منظم سلامت کبد از طریق آزمایش های دوره ای و معاینات پزشکی بخش مهمی از سبک زندگی سالم در افراد پرخطر و بیماران مبتلا به هپاتیت B محسوب می شود.

واکنش ها و اظهارنظر مسئولین درباره هپاتیت B

هپاتیت B به دلیل شیوع بالا و پیامدهای جدی آن همواره مورد توجه مسئولین بهداشتی و پزشکی قرار داشته است. وزارت بهداشت و سازمان های مرتبط با انتشار اطلاعیه ها اجرای برنامه های واکسیناسیون و تدوین سیاست های پیشگیری سعی در کاهش بار بیماری در جامعه دارند. اقدامات مسئولین شامل آموزش عمومی نظارت بر درمان بیماران و افزایش دسترسی به واکسن است.

این واکنش ها نشان دهنده اهمیت هپاتیت B در سلامت عمومی و ضرورت اجرای برنامه های جامع پیشگیری و درمان است. همکاری بین بخش های پزشکی آموزش و رسانه ها نقش کلیدی در موفقیت این اقدامات دارد.

اظهارنظر متخصصان و پزشکان

دکتر حسینی متخصص بیماری های عفونی «هپاتیت B یک بیماری قابل پیشگیری است و واکسیناسیون مهم ترین ابزار ما در کنترل آن محسوب می شود.»
دکتر رضایی متخصص گوارش و کبد «تشخیص زودهنگام و درمان مناسب بیماران مبتلا می تواند از پیشرفت بیماری به مراحل خطرناک جلوگیری کند.»

متخصصان بر اهمیت اطلاع رسانی صحیح به مردم و شناسایی گروه های پرخطر تأکید دارند. این اقدامات باعث کاهش ابتلا و عوارض ناشی از بیماری می شوند.

اقدامات و سیاست های بهداشتی

مسئولین بهداشتی با اجرای کمپین های آموزشی در مدارس دانشگاه ها و مراکز بهداشتی سعی در افزایش آگاهی مردم درباره هپاتیت B دارند. همچنین ارائه واکسن به گروه های پرخطر و برنامه های غربالگری بخش مهمی از سیاست های پیشگیرانه است.

انتشار بروشورها اطلاعیه ها و آموزش آنلاین باعث کاهش تابو و استیگما در جامعه شده و افراد را به اقدامات پیشگیرانه تشویق می کند. این برنامه ها با هدف کاهش شیوع بیماری و حفاظت از سلامت عمومی طراحی شده اند.

خط زمانی رخدادهای مهم درباره هپاتیت B

شناخت تاریخچه هپاتیت B و مراحل کلیدی در کشف و کنترل آن دید عمیق تری از پیشرفت های علمی و اقدامات پیشگیرانه ارائه می دهد. از اولین مشاهدات بالینی تا کشف ویروس HBV و معرفی واکسن های پیشگیرانه این خط زمانی نشان می دهد که چگونه تحقیقات پزشکی و سیاست های بهداشتی توانسته اند شیوع بیماری را کاهش دهند.

مطالعه رخدادهای تاریخی هپاتیت B همچنین اهمیت واکسیناسیون غربالگری و اقدامات آموزشی را در کنترل بیماری روشن می کند و نقش کلیدی نوآوری های علمی را در سلامت عمومی نشان می دهد.

کشف ویروس و پیشرفت های علمی

دهه 1960 شناسایی آنتی ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg) در بیماران مبتلا.
دهه 1970 تحلیل ژنتیکی و بررسی ساختار ویروس HBV.

این مراحل به دانشمندان کمک کرد تا ویروس را به طور دقیق شناسایی کنند و مسیر توسعه آزمایش های تشخیصی و واکسن را هموار سازند.

تولید واکسن و برنامه های پیشگیری

سال 1981 معرفی اولین واکسن نوترکیب هپاتیت B.
دهه 1990 اجرای برنامه های ملی واکسیناسیون در بسیاری از کشورها.

این اقدامات توانست میزان ابتلا به هپاتیت B را به شکل چشمگیری کاهش دهد و نسل های آینده را در برابر عفونت محافظت کند.

پرسش های متداول درباره هپاتیت B

1_ هپاتیت B چیست؟

هپاتیت B یک بیماری ویروسی کبد است که توسط ویروس هپاتیت B (HBV) ایجاد می شود و می تواند به شکل حاد یا مزمن بروز کند. این بیماری ممکن است بدون علامت باشد یا باعث التهاب و آسیب کبدی شود.

2_ علائم شایع هپاتیت B کدام اند؟

علائم شامل خستگی شدید ضعف تهوع درد در ناحیه کبد زردی پوست و چشم ها ادرار تیره و مدفوع روشن است. در برخی افراد بیماری بدون علامت پیش می رود.

3_ هپاتیت B چگونه منتقل می شود؟

اصلی ترین راه انتقال تماس با خون و مایعات بدن آلوده است. انتقال از مادر به نوزاد در زمان زایمان تماس جنسی محافظت نشده و استفاده مشترک از وسایل شخصی آلوده از دیگر مسیرهای انتقال هستند.

4_ آیا هپاتیت B قابل درمان است؟

بله در هپاتیت B مزمن داروهای ضدویروسی مانند تنوفوویر و انتکاویر می توانند تکثیر ویروس را کاهش دهند و از آسیب کبد جلوگیری کنند. در موارد حاد بدن اغلب خود ویروس را مهار می کند و درمان حمایتی کافی است.

5_ نقش واکسن هپاتیت B در پیشگیری چیست؟

واکسن هپاتیت B با تحریک سیستم ایمنی بدن باعث تولید آنتی بادی علیه ویروس HBV می شود و از ابتلا به بیماری حاد و مزمن جلوگیری می کند. واکسیناسیون نوزادان و افراد پرخطر بسیار مؤثر است.