بهزاد فراهانی (Behzad Farahani) بازیگر نویسنده و مدرس تئاتر است. او بیش از پنج دهه در عرصه های مختلف هنری از جمله سینما تئاتر تلویزیون و رادیو فعال بوده است. او در تربیت نسل های بعدی هنر ایران نیز سهمی اساسی داشته است. بهزاد فراهانی نه تنها پدر چند هنرمند مشهور است بلکه خودش یکی از ستون های قابل اتکای تئاتر و سینمای ایران به شمار می رود.

زندگی نامه بهزاد فراهانی

بهزاد فراهانی در ۱ بهمن ۱۳۲۳ در شهر اراک متولد شد. او دوران ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و دیپلم ریاضی گرفت. از همان نوجوانی علاقه اش به هنرهای نمایشی مشخص بود و در تئاترهای دانش آموزی و محلی فعالیت می کرد. در اواخر دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ شمسی به صورت جدی تری وارد فضای حرفه ای شد.

در اواخر دهه ۴۰ برای ادامه تحصیل به کشور فرانسه رفت و در رشته کارگردانی و بازیگری تئاتر در دانشگاهی هنری در پاریس آموزش دید. بازگشت او به ایران در اوایل دهه ۵۰ مصادف شد با شکوفایی تئاتر و سینمای ایران و فراهانی از همان ابتدا با جدیت وارد صحنه تئاتر شد.

شروع فعالیت هنری بهزاد فراهانی

بهزاد فراهانی فعالیت هنری خود را از سنین نوجوانی با بازی در تئاترهای محلی آغاز کرد. اولین نقش های او به تئاترهای کوچک و نیمه حرفه ای در تهران بازمی گردد. در دهه ۴۰ شمسی به صورت رسمی وارد تئاتر حرفه ای شد و در کنار بزرگان این عرصه کار کرد.

پس از بازگشت از فرانسه در اوایل دهه ۵۰ او به عنوان بازیگر و کارگردان در تئاتر شهر تهران حضور پیدا کرد و همزمان به نویسندگی و ترجمه متون نمایشی نیز روی آورد. نخستین فعالیت های سینمایی اش نیز در همین دوره آغاز شد. یکی از نخستین حضورهای جدی او در سینما فیلم «هجومی» در سال ۱۳۴۹ بود که هم در آن نقش آفرینی کرد و هم در نگارش فیلمنامه مشارکت داشت.

بهزاد فراهانی

آثار مهم بهزاد فراهانی

امام علی (۱۳۷۰)

سریال “امام علی” به کارگردانی داوود میرباقری یکی از مهم ترین آثار تاریخی تلویزیون ایران است. بهزاد فراهانی در این مجموعه نقش “معاویه” را بازی کرد که از نظر بار دراماتیک و پیچیدگی شخصیتی نقشی بسیار مهم و دشوار بود. او توانست تضاد درونی شخصیت را با قدرتی کم نظیر به نمایش بگذارد.

این نقش همچنان یکی از ماندگارترین بازی های او در تلویزیون به شمار می رود. فضاسازی عظیم و بازی حرفه ای گروه بازیگران باعث شد این سریال تا سال ها بازپخش شود.

پس از باران (۱۳۷۸)

“پس از باران” ساخته سعید سلطانی یکی از پرمخاطب ترین سریال های تاریخی-عاشقانه تلویزیون ایران در دهه ۷۰ بود. فراهانی در این سریال نقش پدر سالاری سنتی را برعهده داشت که از نظر روانی و رفتاری شخصیتی چندلایه داشت.

سریال با نگاهی به زندگی مردم شمال ایران در دوران قاجار تا پهلوی فضای نوستالژیکی را القا می کرد. شخصیت فراهانی ستون اصلی تقابل سنت و مدرنیته در داستان بود. این اثر شهرت او را نزد مخاطبان عام افزایش داد.

کت جادویی (۱۳۷۷)

سریال “کت جادویی” به کارگردانی محمدحسین لطیفی یکی از آثار فانتزی-طنز محبوب دهه ۷۰ شمسی بود. بهزاد فراهانی در این سریال نقش مکمل مهمی ایفا کرد که تأثیرگذار و به یادماندنی بود.

داستان حول محور یک کت عجیب می چرخد که زندگی افراد را دگرگون می کند. استفاده از نمادها شوخی های اجتماعی و فضایی نیمه جادویی فضای تازه ای به تلویزیون آورد. فراهانی توانست نقش خود را با ترکیبی از طنز و جدیت ایفا کند.

خانه پدری (۱۳۷۹)

“خانه پدری” به کارگردانی فریدون حسن پور اثری اجتماعی و خانوادگی بود که نگاهی نو به مسأله نسل ها داشت. بهزاد فراهانی در این مجموعه نقش پدری مهربان و سنتی را بازی می کرد که با چالش های تربیت فرزندان در دنیای مدرن روبه روست.

قصه های دراماتیک و فضای احساسی آن باعث شد با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبه رو شود. این سریال بار دیگر توانایی فراهانی در ایفای نقش های پدرانه و سنگین را به نمایش گذاشت. خانه پدری برای نسل دهه ۶۰ و ۷۰ خاطره انگیز است.

قائم مقام فراهانی (۱۳۷۵)

در این سریال تاریخی که زندگی و مبارزات سیاسی میرزا ابوالقاسم قائم مقام فراهانی را به تصویر می کشد بهزاد فراهانی نقشی کلیدی ایفا کرد. پرداختن به شخصیت های واقعی و تاریخی ایران همواره دشوار است اما فراهانی با تسلط بالا این وظیفه را به خوبی انجام داد.

فضاسازی و فیلمنامه ی دقیق این اثر باعث شد از جمله سریال های ارزشمند تاریخی محسوب شود. حضور فراهانی در چنین اثری با توجه به نام خانوادگی اش (فراهانی) نیز جالب توجه بود. این سریال ترکیبی از مستند و درام تاریخی بود.

مدینه (۱۳۹۳)

“مدینه” ساخته سیروس مقدم یکی از سریال های موفق اجتماعی در دهه ۹۰ است. بهزاد فراهانی در این اثر در نقش پدربزرگ خانواده ای گرفتار در مسائل اخلاقی و اقتصادی بازی می کند.

روایت روان دغدغه مند و انسانی داستان با بازی های درخشان همراه بود. این سریال در ماه رمضان پخش شد و توانست نظر مخاطبان را جلب کند. نقش فراهانی در شکل گیری سیر روایی داستان بسیار حیاتی بود.

زیر پای مادر (۱۳۹۶)

این سریال به کارگردانی بهرنگ توفیقی یکی از آثار احساسی خانوادگی و پرتنش تلویزیون بود. فراهانی در آن نقش پدری را ایفا می کند که میان واقعیت و مصلحت دست به انتخاب هایی سخت می زند.

ترکیب بازی درونی دیالوگ های پرکشش و موقعیت های انسانی سریال را بسیار دیدنی کرده بود. فراهانی با استفاده از حس و تجربه نقش خود را بسیار متقاعدکننده ارائه کرد. داستان رابطه مادر و پسر در این اثر بسیار برجسته است.

دل دار (۱۳۹۸)

“دل دار” ساخته نوید و جمشید محمودی سریالی عاشقانه-اجتماعی بود که در ماه رمضان از تلویزیون پخش شد. فراهانی در آن نقش بزرگی نداشت اما حضورش در داستان به مجموعه وجهی عاطفی و پدرانه می بخشید.

تعامل او با شخصیت های جوان تر سریال تجربه و آرامش را منتقل می کرد. “دل دار” به خاطر روایت رمانتیک و فرم بصری شکیل بیننده های بسیاری داشت. این سریال از آخرین حضورهای فراهانی در تلویزیون محسوب می شود.

سوجان (۱۴۰۳)

سریال «سوجان» یکی از جدیدترین آثار تلویزیونی بهزاد فراهانی است که در سال ۱۴۰۳ به کارگردانی حسین تبریزی از شبکه یک سیما پخش شد. این سریال در ژانر درام اجتماعی و خانوادگی ساخته شده و در بستر یک داستان چندلایه به مسائل فرهنگی سنت روابط خانوادگی و انتخاب های فردی می پردازد.

سریال «سوجان» همچنین به دلیل پرداختن به مسائل خانوادگی معاصر و در عین حال حفظ ریشه های فرهنگی ایران مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار گرفت و یکی از آثار قابل قبول تلویزیون در سال های اخیر شناخته شد.

سگ کشی (۱۳۷۸)

فیلم “سگ کشی” به کارگردانی بهرام بیضایی یکی از آثار ماندگار سینمای ایران است که به شدت مورد توجه منتقدان و تماشاگران قرار گرفت. بهزاد فراهانی در این فیلم نقش مکمل مهمی را ایفا کرد و بازی اش تحسین برانگیز بود. فیلم با نگاهی اجتماعی و سیاسی داستانی پیچیده را روایت می کند که کنایه های بسیاری به وضعیت جامعه دارد.

ترکیب بازی درخشان بازیگران و کارگردانی استادانه بیضایی باعث شد “سگ کشی” در جشنواره ها بدرخشد. این فیلم نقطه عطفی در کارنامه بسیاری از بازیگرانش از جمله فراهانی است.

شیدا (۱۳۷۷)

“شیدا” به کارگردانی کمال تبریزی یکی از عاشقانه های معروف سینمای ایران در دهه ۷۰ است. این فیلم با نگاهی انسانی و لطیف به دوران دفاع مقدس داستان عشق میان یک پرستار و رزمنده را روایت می کند.

بهزاد فراهانی با بازی در نقشی پدرانه و مؤثر بُعد احساسی خاصی به فیلم اضافه کرد. موسیقی فضاسازی و بازی ها همگی از نقاط قوت فیلم بودند. این اثر همچنان یکی از محبوب ترین فیلم های عاشقانه جنگی ایران محسوب می شود.

چپ دست (۱۳۸۴)

“چپ دست” به کارگردانی آرش معیریان فیلمی اجتماعی و خانوادگی با چاشنی طنز است. فراهانی در این فیلم نقش پدری را بازی می کند که درگیر مشکلات روزمره زندگی است اما همزمان انسانی ریشه دار و باوقار باقی می ماند.

این فیلم توانست میان قشر متوسط جامعه مخاطبانی وفادار پیدا کند. حضور فراهانی به فیلم عمق بخشید و داستان آن را از سطحی نگری دور کرد. لحن گرم و انسانی فیلم آن را به یکی از آثار ماندگار سینمای عامه پسند ایران تبدیل کرد.

طوطیا (۱۳۷۷)

“طوطیا” به کارگردانی ایرج قادری یکی از فیلم های موفق خانوادگی بود که توانست فروش بالایی در سینماهای دهه ۷۰ تجربه کند. داستان فیلم حول محور خانواده ای است که با مشکلات اجتماعی و عاطفی مواجه هستند.

بهزاد فراهانی با ایفای نقش پدری مقتدر و دل سوز یکی از نقش های قابل توجه کارنامه خود را ارائه داد. این فیلم در زمان اکران خود بسیار محبوب شد و هنوز هم در میان آثار خانوادگی از جایگاه خوبی برخوردار است. روایت روان و واقع گرایانه آن یکی از دلایل موفقیتش بود.

مهره (۱۳۷۷)

فیلم “مهره” به کارگردانی محمدعلی سجادی اثری رمزآلود با ساختاری غیرخطی و فضایی خاص بود. این فیلم از جمله آثاری بود که نگاهی روان شناختی و پیچیده به شخصیت ها داشت. فراهانی در این فیلم نقشی متفاوت و چندلایه بازی کرد که از نگاه منتقدان تحسین شد.

داستان فیلم حول ماجرای قتل و تعقیب وگریز است که با لایه هایی از تردید و پرسش گری ترکیب شده. حضور فراهانی در این فیلم نشان دهنده توانایی او در بازی نقش های خاص و درون گراست.

راه افتخار (۱۳۷۳)

“راه افتخار” به کارگردانی داریوش فرهنگ فیلمی تاریخی و با مضمون ملی است که با نگاهی به گذشته ایران ساخته شد. فراهانی در این اثر نقشی با صلابت دارد که با توجه به تجربه او در نمایش های تاریخی کاملاً باورپذیر از آب درآمده است. این فیلم با محوریت غرور ملی و ریشه های فرهنگی توانست در زمان خود تأثیرگذار باشد.

طراحی صحنه و لباس و همچنین گویش شخصیت ها به شکلی دقیق و حرفه ای اجرا شده بود. حضور فراهانی نقش کلیدی در القای فضای جدی و فرهنگی اثر داشت.

مار (۱۳۶۶)

فیلم “مار” ساخته مجید جوانمرد اثری نمادین و سمبلیک در سینمای دهه ۶۰ ایران است. داستان فیلم در بستری پر از استعاره و تمثیل اتفاق می افتد و نگاهی نقادانه به برخی ارزش های تثبیت شده جامعه دارد.

فراهانی در این فیلم نقش شخصیتی رازآلود را ایفا کرد که به خوبی با تم کلی فیلم هماهنگ بود. این فیلم در زمان خود یکی از آثار متفاوت و خاص به حساب می آمد. بازی فراهانی کمک زیادی به انتقال مفاهیم چندلایه فیلم کرد.

دزد و پری (۱۳۹۳)

“دزد و پری” به کارگردانی حسین قناعت فیلمی کودک و نوجوان است که توانست نظر خانواده ها و بچه ها را جلب کند. فراهانی در این فیلم نقش پدربزرگ یا بزرگ سال مشاور و آرام کننده را ایفا می کند.

سبک بازی صمیمی و شیرین او در کنار موضوعات آموزشی و سرگرم کننده فیلم باعث استقبال گسترده شد. این اثر یکی از معدود فیلم های کودک بود که در سال های اخیر با موفقیت مواجه شد. حضور بازیگرانی با سابقه مانند فراهانی به اثر اعتبار بخشید.

جوایز و افتخارات بهزاد فراهانی

هرچند اطلاعات دقیقی درباره جوایز رسمی ملی و بین المللی بهزاد فراهانی در دست نیست اما فعالیت های بی وقفه و مؤثر او در عرصه هنرهای نمایشی گویای جایگاه ارزشمندش است. او بارها توسط نهادهای هنری چون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خانه تئاتر و انجمن منتقدان سینما تقدیر شده است.

از جمله افتخارات غیررسمی اما پراهمیت او ریاست انجمن بازیگران تئاتر ایران در دو دوره مختلف است. همچنین در جشنواره های متعدد تئاتری چه به عنوان داور و چه به عنوان استاد و پیش کسوت از او تجلیل شده است. حضور فعال در برنامه های فرهنگی سخنرانی ها کارگاه های آموزشی و مراسم های بزرگداشت نیز بخش مهمی از افتخارات او محسوب می شود.

سبک بازیگری بهزاد فراهانی

سبک بازیگری بهزاد فراهانی ترکیبی است از تجربه تکنیک و درک عمیق از انسان و اجتماع. او به خوبی می تواند از احساسات درونی و پیچیدگی های شخصیتی برای آفرینش یک نقش استفاده کند. تسلط او بر فن بیان بدن و ریتم باعث شده که در صحنه تئاتر همواره درخشان ظاهر شود.

او در نقش هایی که بازی می کند اغلب شخصیت هایی با بار روانی و اجتماعی بالا را بر عهده دارد از پدر سخت گیر و سنتی گرفته تا انسان روشنفکری که درگیر مسائل فلسفی و اجتماعی است. در آثار تلویزیونی نگاه سنتی تر و پدرانه اش پررنگ تر است اما در سینما بیشتر با نقش های چالشی و چندلایه شناخته می شود.

فعالیت های فرهنگی و ادبی بهزاد فراهانی

او علاوه بر بازیگری در زمینه نویسندگی نیز کارنامه ای غنی دارد. چندین فیلمنامه برای سینما نوشته و همچنین نمایشنامه هایی را برای اجرا آماده کرده است. یکی از پروژه های ادبی او نگارش مجموعه داستانی با عنوان «۵۵ داستان کوتاه» است که در آن دغدغه های اجتماعی و انسانی او بازتاب یافته اند.

در سال ۱۴۰۰ خبرهایی از ساخت فیلمی بر اساس فیلمنامه او با عنوان «مهمانی از کارائیب – شبی با فیدل کاسترو» منتشر شد که نشان از تمایل او برای ورود دوباره به عرصه نویسندگی و کارگردانی در دوران کهن سالی دارد. بهزاد فراهانی همچنین در بسیاری از جشنواره های ادبی به عنوان داور حضور داشته و برخی آثارش در جشنواره های نمایشی داخلی و خارجی به نمایش درآمده اند.

زندگی شخصی بهزاد فراهانی

بهزاد فراهانی در کنار فعالیت های هنری پرتعداد خود همواره خانواده دوست و پدری متعهد بوده است. او سال ها پیش با فهمیه رحیم نیا یکی از هنرمندان و بازیگران فعال تئاتر ایران ازدواج کرد زنی فرهیخته که نه تنها در عرصه هنر بلکه در شکل گیری یک خانواده فرهنگی-هنری نقش مهمی ایفا کرد.

نتیجه این ازدواج سه فرزند هنرمند به نام های شقایق گلشیفته و آذرخش فراهانی هستند هرکدام با مسیر و جهان بینی خاص خود اما همگی ریشه دار در یک محیط خانوادگی غنی از فرهنگ و هنر.

شقایق فراهانی فرزند نخست خانواده متولد سال ۱۳۵۱ است. او از دهه ۷۰ به طور جدی وارد عرصه بازیگری شد و در سینما و تلویزیون ایران نقش آفرینی های متعددی داشت.

شقایق در آثار مختلفی از جمله فیلم های خانوادگی اجتماعی و درام حضور داشته و با چهره ای آرام صدایی متمایز و بازی هایی اغلب احساسی در ذهن مخاطبان ماندگار شده است. او یکی از نمونه های موفق بازیگرانی است که بدون جنجال با پشتکار و جدیت در عرصه هنر باقی ماند.

گلشیفته فراهانی فرزند دوم خانواده متولد سال ۱۳۶۲ است و شاید شناخته شده ترین چهره از میان اعضای خانواده برای مخاطبان بین المللی باشد.

او از نوجوانی با بازی در فیلم «درخت گلابی» به کارگردانی داریوش مهرجویی شناخته شد و به سرعت در سینمای ایران درخشید.اما از اواخر دهه ۸۰ به دلایل گوناگون هنری و سیاسی از ایران مهاجرت کرد و اکنون در اروپا و آمریکا فعالیت می کند.

آذرخش فراهانی فرزند سوم این خانواده هنرمندی در حوزه موسیقی است. او کمتر از خواهرانش در معرض رسانه ها بوده اما در دنیای موسیقی تجربی راک و آوانگارد جایگاه خاص خود را دارد.

آذرخش به عنوان نوازنده گیتار و آهنگساز در پروژه های متفاوتی حضور داشته و رویکردی خاص عمیق و غیرکلیشه ای به موسیقی دارد. او تلاش کرده مسیر هنری اش را با حفظ هویت مستقل از شهرت خانوادگی طی کند.

خانواده فراهانی ها در نگاه عموم مردم یک خانواده هنری اصیل و شاخص به شمار می رود. این خانواده با قدمتی ریشه دار در فرهنگ ایرانی الگویی از تلفیق سنت و مدرنیته در بستر هنر معاصر ایران است. بهزاد فراهانی نه تنها به عنوان پدر بلکه به عنوان راهنما مشوق و منتقد سازنده در مسیر رشد فرزندانش نقش داشته است.

او بارها در مصاحبه های خود تأکید کرده که مهم ترین اصل در تربیت فرزند احترام به انتخاب آن ها و پرهیز از تحمیل ارزش های بسته است.بهزاد فراهانی در کنار فعالیت های حرفه ای اش همواره نگاهی آموزگارانه به زندگی داشته است.

او با چهره ای آرام نگاهی نافذ و گفتاری تأثیرگذار نه فقط در صحنه تئاتر بلکه در جمع خانواده نیز حضوری وزین دارد. نوع رابطه او با فرزندانش نمونه ای روشن از پیوند میان تجربه درک متقابل و اعتماد به نسل جدید است. او بارها گفته است که نسل جوان نیاز به هدایت دارد اما نه از جنس دیکته و فشار بلکه از جنس هم فکری دیالوگ و تجربه محور.

زندگی شخصی بهزاد فراهانی را می توان آیینه ای از زندگی حرفه ای اش دانست پربار متعهد صادق و انسانی. او نه تنها در مقام یک بازیگر بلکه به عنوان پدر همسر معلم و روشنفکر اجتماعی حضور مؤثر و پایداری در فرهنگ معاصر ایران داشته است. بهزاد فراهانی در سکوت و بی ادعایی نسلی از هنرمندان را تربیت کرده که هرکدام در جایگاه خود فرهنگ ایران را غنی تر کرده اند.

او هنوز هم برای علاقه مندان به هنر الگویی از تعهد صداقت و وقار است. زندگی شخصی اش همان قدر الهام بخش است که زندگی حرفه ای اش و همین توازن است که از او شخصیتی ماندگار ساخته است.