پریناز ایزدیار

زندگی نامه پریناز ایزدیار

پریناز ایزدیار در تاریخ 8 شهریور 1364 در شهر بابل استان مازندران به دنیا آمد. خانواده او از قشر فرهنگی جامعه بودند و همین محیط علاقه مندی او به ادبیات هنر و نمایش را از همان دوران کودکی تقویت کرد. دوران تحصیل ابتدایی و متوسطه اش در مدارسی با تأکید بر علوم انسانی و زبان سپری شد و از همان نوجوانی به صحنه تئاتر مدرسه علاقه نشان داد.

پس از پایان دبیرستان در رشته گرافیک وارد دانشگاه شد اما بعدها تغییر رشته داد و مدرک کارشناسی خود را در رشته ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر و معماری سوره  تهران دریافت کرد. در همین دوران علاقه اش به بازیگری به صورت حرفه ای تر شکل گرفت و نخستین تجربه های جدی بازیگری خود را روی صحنه تئاتر به دست آورد.

تا سال های 1388 و 1389 فعالیت اصلی او در حوزه تئاتر بود و با نمایش هایی مانند «روایت سه زن» و «زیر آسمان باز» در میان اهالی تئاتر شناخته شد.

او در این دوره آموزش بازیگری را نزد استادانی مانند مه آفرید امیرخانی و ساره بیات ادامه داد و در کارگاه های تخصصی روان شناسی شخصیت و تحلیل نقش شرکت کرد آموزش هایی که بعدها در موفقیت او در سینما نقش مهمی ایفا کردند.

شروع فعالیت هنری پریناز ایزدیار

ورود پریناز ایزدیار به عرصه حرفه ای در سال ۱۳۸۹ با دعوت به بازی در سریال «سیاوش» شروع شد. این سریال تلویزیونی فرصتی بسیار مهم برای پریناز فراهم کرد تا استعدادش را در برابر دوربین نشان دهد. او در این پروژه نقش مکملی ایفا کرد اما تأثیرگذاری خوبی داشت طوری که توجه مخاطب و منتقدان را به خود جلب کرد.

پس از آن پریناز همکاری با کارگردان های جوان و جسور را آغاز کرد. یکی از نقش آفرینی های اولیه ی موفق او در فیلم کوتاه «سال های بی پروا» بود که توانست جایزه بهترین بازیگر زن در چند جشنواره ی مستقل کوتاه را نصیبش کند. این موفقیت نخستین مدال سینه برای ورود به سینما را نشانه گرفت.

در سال ۱۳۹۳ پریناز با فیلم «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی تجربه ای متفاوت را پشت سر گذاشت. نقش او در کنار جواد عزتی و نوید محمدزاده ضمن محبوبیت فراوان آغازگر همکاری های بعدی اش با روستایی شد. فیلمی که درباره زندگی در یک خانواده پر تنش شهری بود در زمان اکران نقدهای مثبت و فروش قابل توجهی داشت.

پریناز ایزدیار

آثار مهم پریناز ایزدیار

ابد و یک روز (1394)

پریناز ایزدیار با بازی در نقش «سمیه» در این فیلم اجتماعی و خانوادگی به یکی از پدیده های سینمای ایران بدل شد. او با ظرافت و باورپذیری دختری درگیر فقر ناامیدی و مسئولیت های خانوادگی را به تصویر کشید.

بازی اش سرشار از سکوت های معنا دار و احساسات فروخورده بود. شخصیت پردازی او در این فیلم بار درام را به دوش می کشید. منتقدان این نقش را یکی از مهم ترین اجراهای زن در دهه ۹۰ دانسته اند.

متری شیش و نیم (1397)

در ادامه همکاری با روستایی پریناز ایزدیار این بار در کنار نوید محمدزاده و پیمان معادی ظاهر شد. هرچند نقش مکمل بود اما تأثیرگذاری شخصیت «الهام» در ایجاد بُعد انسانی داستان غیرقابل انکار است.

او زنی است آسیب دیده از اعتیاد همسر که مخاطب را درگیر موقعیتش می کند. شخصیت او تضادی انسانی در دل فیلم پلیسی-اجتماعی ایجاد کرد. نقشش سکوت های تلخ داشت اما پر معنا و عمیق.

مغز استخوان (1398)

در نقش «بهار» مادری که برای نجات جان فرزندش وارد فرآیند پر چالش اهدای عضو می شود ایزدیار به شدت درونی و متعهد ظاهر شد. درامی خانوادگی که تصمیم گیری های اخلاقی و روحی را در بحران به تصویر می کشد.

اجرای او در این فیلم یکی از بلوغ یافته ترین نقش هایش محسوب می شود. او به خوبی بار اضطراب عشق مادرانه و اضطراب را حمل می کرد. فیلم به ویژه در بخش بازیگری تحسین شد.

ملاقات خصوصی (1400)

یکی از بازی های کم صدا اما عمیق پریناز ایزدیار در نقش زنی عاشق یک زندانی محکوم به اعدام در فیلمی که با ظرافت احساسات انسانی را به چالش می کشد.

او با نگاهی پرحس احساسی پنهان و گفت وگوهایی با تنش درونی موفق شد شخصیت «پروانه» را ملموس بسازد. فیلم بر محور رابطه ای نامعمول پیش می رود و ایزدیار مرکز ثقل درام است. این نقش برای بسیاری از تماشاگران فراموش نشدنی بود.

سه کام حبس (1398)

درامی تلخ که سرنوشت زنی درگیر با فقر و همسر زندانی را روایت می کند. ایزدیار در نقش «نسیم» با چهره ای بی آرایش و لحن گفتاری واقعی در میان سیاهی و بحران چهره ای انسانی از یک زن مقاوم را نمایش داد.

او بدون اغراق های معمول بُعدی انسانی و دردناک به نقش داد. فیلم در جشنواره فجر بازخورد مثبتی داشت. شخصیت او در ذهن تماشاگر باقی می ماند.

ویلایی ها (1395)

پریناز ایزدیار در نقش زنی متین موقر و مسئول در یکی از مراکز اسکان خانواده های رزمنده به شکلی کنترل شده و ظریف ظاهر شد. بدون استفاده از اغراق های احساسی او چهره ای متعهد از یک زن دوران دفاع مقدس را ارائه داد.

این نقش با صداقت و سادگی اجرا شد و نشان داد چطور زنان پشت جبهه نیز قهرمان اند. این فیلم از زاویه ای زنانه و متفاوت به جنگ نگاه می کرد. بازی ایزدیار یکی از نقاط قوت آن بود.

تابستان داغ (1395)

در این فیلم پریناز ایزدیار نقش زنی جوان را بازی می کرد که درگیر چالشی خانوادگی میان حقیقت و مسئولیت است. لحن آرام و نگاه سردش در کنار اضطرابی که درونی بود نقش را بسیار واقعی نشان داد.

فیلم فضایی شهری و خفقان آور داشت که ایزدیار آن را به خوبی منتقل می کرد. از نظر منتقدان این نقش یکی از بهترین اجرای بازیگر در نقش زن شهری است. فیلم تم خانوادگی و روان شناسانه دارد.

زن و بچه (1403)

یکی از آثار جدید و مورد انتظار سینمای ایران که هنوز به طور عمومی اکران نشده اما تریلرها و اطلاعات اولیه نشان از یک نقش پیچیده برای پریناز ایزدیار دارد. این سومین همکاری او با روستایی است و به نظر می رسد در مرکز روایت قرار دارد.

نقش «مهناز» ترکیبی از موقعیت های درونی تعلیق و تنش است. حضور در این پروژه برای ایزدیار به معنای تثبیت جایگاهش در سینمای جدی ایران است. بسیاری منتظر نمایش این فیلم هستند.

زمانه (1391)

این سریال تلویزیونی نخستین بار پریناز را به مخاطبان گسترده تلویزیونی معرفی کرد. نقش «رعنا» با اجرای احساسی و ملموس او آغازگر دوران تازه ای در فعالیت حرفه ای اش بود و به عنوان سکوی پرتابی برای نقش های جدی تر او در آینده شناخته می شود.

شهرزاد (1394–1396)

شخصیت «شیرین» در سریال شهرزاد زن جوانی بود که در دل یک خانواده مافیایی و پرتنش گرفتار شده بود. پریناز ایزدیار با اجرای لایه مند و پرنوسانش شخصیت شیرین را به یکی از تأثیرگذارترین نقش های سریال تبدیل کرد.

او در این سریال احساسات متناقض یک زن عاشق حسود و در عین حال آسیب پذیر را در سطحی بالا به نمایش گذاشت. بازی اش در فصل های مختلف رشد کرد و پیچیده تر شد. این سریال سکوی پرتاب بزرگی در مسیر بازیگری او محسوب می شود.

جیران (1398–1401)

در نقش اصلی سریال تاریخی «جیران» ایزدیار چهره ای متفاوت از خود نشان داد. بازی او در قالب یکی از زنان درباری و همسر ناصرالدین شاه با استفاده از زبان بدنی منضبط و کنترل شده حس نجابت و اقتدار را توأمان انتقال می داد.

فضای تاریخی اثر و دیالوگ های سنتی به او فرصت داد تا توانایی اش را در بازسازی شخصیت های قدیمی اثبات کند. نقش «جیران» به واسطه بار عاشقانه و سیاسی اش محبوبیت زیادی یافت. این پروژه از نظر تولید و مخاطب بسیار پرمخاطب و موثر بود.

ازازیل (1403)

سریالی در ژانر تریلر روان شناختی با کارگردانی حسن فتحی که هنوز به طور کامل منتشر نشده اما فضای داستان و اطلاعات اولیه از یک نقش رازآلود و متفاوت برای پریناز ایزدیار خبر می دهد. نقش «شوکا» به نظر می رسد زنی با گذشته پیچیده و معمایی است که در بطن رویدادهای چندلایه داستانی قرار دارد.

این نقش می تواند نقطه ای جدید و متفاوت در کارنامه او باشد. همکاری مجدد با فتحی نشان دهنده اعتماد حرفه ای متقابل است. منتقدان آن را یکی از آثار پرپتانسیل او می دانند.

مهمونی (1401)

حضور پریناز ایزدیار در این برنامه با فضایی طنز و صمیمی چهره ای متفاوت و مردمی تر از او به نمایش گذاشت. او به عنوان مهمان در کنار شخصیت های عروسکی حضور یافت و توانست حس خودمانی تری از خود به مخاطب ارائه دهد.

این حضور برای بسیاری از مخاطبان جذاب و غیرمنتظره بود. با وجود مدت زمان کوتاه تعامل طبیعی اش با فضای کودکانه و طنز برنامه نشان داد توانایی ارتباط با مخاطب عام را نیز دارد. تجربه ای شیرین و متفاوت از قالب همیشگی اش بود.

سریال «سیاوش»

از نخستین آثار پریناز ایزدیار در نمایش خانگی سریالی درام با زمینه های اجتماعی بود که نقش مکمل او در آن توجه مخاطبان را به خود جلب کرد. در این اثر او زنی آرام و درون گرا را ایفا می کرد که با مشکلات شخصی و خانوادگی دست وپنجه نرم می زد.

این سریال با حضور بازیگرانی چون میلاد کی مرام بازخورد خوبی داشت. نقش ایزدیار هرچند محوری نبود اما تأثیرگذار و هوشمندانه اجرا شده بود. همین تجربه باعث شد در پروژه های بعدی به نقش های پررنگ تری دست یابد.

بینوایان (1397)

در نقش فانتین زن رنج کشیده و فداکار رمان «بینوایان» پریناز ایزدیار ترکیبی از بازیگری خوانندگی و حس عمیق انسانی را ارائه داد. این اجرا در هتل اسپیناس پالاس تهران با مخاطبانی گسترده برگزار شد و ایزدیار یکی از ستون های اصلی آن بود.

او با کنترل احساسی و صدای گیرا توانست نقش خود را بسیار تأثیرگذار و دراماتیک ایفا کند. بازی او بازخورد بسیار مثبتی از منتقدان و تماشاگران تئاتر گرفت. این تجربه او را به عنوان بازیگری توانمند روی صحنه تثبیت کرد.

تهران زیر بال فرشتگان (1396)

نمایشی با موضوعات انسانی و نمادین که در قالب نمایشنامه خوانی اجرا شد. ایزدیار با صدایی تاثیرگذار و بیانی شمرده توانست مخاطب را به فضای ذهنی داستان ببرد.

اگرچه اجرای فیزیکی در آن محدود بود اما حس برانگیزی او در خوانش دیالوگ ها به خوبی در ذهن تماشاگر ماندگار شد. حضور او در این اثر نشان داد که حتی در محدودیت های صحنه ای هم می تواند بدرخشد. تماشاگران او را یکی از ستاره های اجرا دانستند.

کابوس های یک پیرمرد بازنشسته (1394)

نمایشی تجربی و کم هزینه که بیشتر تمرکزش بر روان شناسی کاراکترها و فضاهای ذهنی بود. ایزدیار در این اجرا با ظرافت درونی و بازی غیرکلیشه ای نقش خود را عمیق و باورپذیر به نمایش گذاشت.

کار با عناصر نور صدا و فضای مینیمالیستی باعث شد بازیگری او بیشتر به چشم بیاید. منتقدان بازی او را یکی از نقاط قوت نمایش دانستند. این تجربه خاص به پرورش سبک مینیمال گرای او کمک زیادی کرد.

یک کلیک کوچولو (1393)

نمایشی فلسفی-روان شناختی درباره مواجهه انسان با حقیقت که پریناز ایزدیار در آن با نقش پردازی آرام اما عمیق حاضر شد. بازی او بدون دیالوگ های سنگین بر پایه نگاه حضور و مکث بنا شده بود.

نمایش در سالن اصلی تئاتر شهر اجرا شد و مورد استقبال جدی منتقدان قرار گرفت. این اجرا در شکل گیری نگاه حرفه ای تر او به تئاتر نقش داشت. اجرای بدون اغراق و صادقانه اش مورد تحسین قرار گرفت.

سفر به نهایت دور (1392)

در قالب یک نمایشنامه خوانی پریناز ایزدیار با اجرای صدا محور حس هم دلی و غم نهفته در داستان را منتقل کرد. او در این اجرا بیشتر با بیان و لحن خاص حس درونی شخصیت را نشان داد.

این اجرا بیشتر از یک تجربه ی اجرایی تمرین ذهنی برای پرورش تکنیک بیان و تخیل بود. در فضای آرام و کم دکور نمایش صدای پرحس او برجسته شد. از همان ابتدا مشخص بود که ایزدیار توانایی غوطه ور شدن در نقش را دارد.

جای منو توی اتاق بنداز (1395)

فیلمی اجتماعی با ساختاری ساده اما مفهومی که در آن پریناز ایزدیار نقش زنی را بازی می کند که درگیر مسئله ای انسانی و تصمیم گیری دشوار است. ایزدیار در قالب زمانی کوتاه با دقت در جزئیات رفتاری شخصیت را به شکل کامل ساخت.

از طریق سکوت نگاه و واکنش های جزئی پیام فیلم را منتقل کرد. این فیلم در جشنواره فیلم کوتاه تهران موفق ظاهر شد. حضور او در فیلم قدرت بازیگری اش را حتی در مدیوم کوتاه نشان داد.

سرریز (1402)

فیلمی تازه و متفاوت در ژانر درام روان شناختی که هنوز به صورت گسترده پخش نشده اما اجراهای جشنواره ای آن با تحسین همراه بود. پریناز ایزدیار در آن نقش زنی با تنش های درونی شدید را ایفا می کند.

جزئیات بازی او از حالت های صورت تا مکث های فکرشده نشان از رشد حرفه ای او در بازیگری دارد. فیلم فضای وهم آلودی دارد که بازی ایزدیار آن را باورپذیر کرده. بسیاری آن را یکی از بهترین بازی های او در قالب فیلم کوتاه می دانند.

جوایز و افتخارات پریناز ایزدیار

پریناز ایزدیار طی بیش از یک دهه فعالیت حرفه ای در سینما تلویزیون و تئاتر توانسته است با انتخاب های هنرمندانه و بازی های درخشان جوایز معتبر متعددی را از آن خود کند. حضور مؤثر او در آثار اجتماعی درام و حتی عاشقانه باعث شده هم مورد توجه داوران جشنواره های رسمی قرار بگیرد و هم محبوبیت ویژه ای نزد مخاطبان عام پیدا کند.

جوایز او تنها به جنبه فنی بازیگری محدود نمی شود بلکه در بسیاری از موارد داوران و منتقدان به حضور احساسی صدا بیان و باورپذیری شخصیت هایش نیز اشاره کرده اند. در این بخش نگاهی دقیق به افتخارات و جوایز مهم این هنرمند برجسته خواهیم داشت

کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای «ابد و یک روز» (۱۳۹۴)

فیلم «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی نقطه عطفی در کارنامه سینمایی پریناز ایزدیار بود. نقش «سمیه» در این فیلم پیچیده دردآلود و لب ریز از ناگفته ها بود و ایزدیار توانست با بازی درونی و عمیق خود توجه بسیاری از منتقدان و مخاطبان را جلب کند.

همین نقش سبب شد که او برای نخستین بار در جشنواره فیلم فجر در بخش بازیگر نقش مکمل زن نامزد دریافت سیمرغ بلورین شود. اگرچه جایزه نهایی را کسب نکرد اما همین نامزدی در این جشنواره رسمی و معتبر او را وارد لیست بازیگران جدی سینمای اجتماعی کرد. حضورش در این فیلم آغاز دوره ای تازه در مسیر حرفه ای او محسوب می شود.

برنده جایزه بهترین بازیگر زن از جشن حافظ برای «عصبانی نیستم!» (۱۳۹۹)

فیلم جنجالی «عصبانی نیستم!» به کارگردانی رضا درمیشیان تجربه ای خاص و متفاوت در سینمای ایران بود. ایزدیار در این فیلم نقش زنی جوان را ایفا کرد که در کنار بازی نوید محمدزاده درگیر بحرانی اجتماعی و عاطفی می شود. اجرای روان بی پیرایه و در عین حال پرانرژی او مورد توجه داوران جشن حافظ قرار گرفت و در سال ۱۳۹۹ موفق به کسب جایزه بهترین بازیگر زن شد.

این جایزه که از سوی یکی از جشنواره های خصوصی معتبر کشور اعطا می شود نشان دهنده محبوبیت عمومی او نیز هست. بسیاری از منتقدان این نقش را یکی از کامل ترین و صادقانه ترین بازی های او می دانند.

برنده جایزه بازیگری از جشنواره فیلم فجر برای «خفه گی» (۱۴۰۱)

در فیلم «خفه گی» به کارگردانی فریدون جیرانی ایزدیار با ظاهری متفاوت میمیک های کنترل شده و بازی مینیمال خود نقش آفرینی کرد. این فیلم در سبک نوآر ایرانی ساخته شده بود و چالش های زیادی از لحاظ فضای بصری و احساسی برای بازیگران داشت. پریناز ایزدیار با ایفاگری نقش زنی مرموز و آسیب دیده موفق شد جایزه بازیگری را از سی ونهمین جشنواره فیلم فجر دریافت کند.

این جایزه نه تنها تائید رسمی بر توانایی فنی او بود بلکه نشانه ای از رشد مداوم بازیگری اش طی سال ها فعالیت حرفه ای به شمار می رفت. کاراکتر ایزدیار در این فیلم هنوز هم در بین طرفداران سینما به یادماندنی باقی مانده است.

جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم کوتاه تهران برای «سال های بی پروا»

در دنیای فیلم کوتاه نیز پریناز ایزدیار حضور اثرگذار و هوشمندانه ای داشته است. فیلم «سال های بی پروا» اثری با ساختاری جسورانه و انسانی بود که نقش محوری او در آن توانست نظر داوران را جلب کند. در این اثر ایزدیار نه تنها از تکنیک های کلاسیک بازیگری بهره برد بلکه از بیان ساده و واکنش های احساسی ظریف برای عمیق تر کردن کاراکتر خود استفاده کرد.

هیئت داوران جشنواره فیلم کوتاه تهران جایزه ای ویژه به او اهدا کردند که به نوعی تقدیر از تلاش او برای حمایت از سینمای مستقل نیز محسوب می شود. حضورش در چنین پروژه هایی نشان می دهد او صرفاً دنبال شهرت یا گیشه نیست.

انتخاب در لیست 10 بازیگر موفق سال (چندین سال پیاپی)

پریناز ایزدیار بارها از سوی رسانه ها و مجلات معتبر فرهنگی و سینمایی در فهرست 10 بازیگر موفق سال قرار گرفته است. این انتخاب ها معمولاً بر اساس عملکرد سالانه بازیگران در سینما نمایش خانگی تئاتر و همچنین نظر منتقدان و میزان استقبال مخاطبان انجام می شود.

او برای بازی در فیلم هایی چون «تابستان داغ» «سه کام حبس» و «ملاقات خصوصی» همواره در جمع بازیگرانی قرار گرفته که بیشترین رشد و اثرگذاری را داشته اند. این انتخاب ها هرچند شکلی غیررسمی دارند اما نشان از ثبات کیفی و محبوبیت پریناز ایزدیار در میان کارشناسان هنری و عموم تماشاگران دارند.

تحسین ویژه برای صدا و باورپذیری نقش آفرینی ها

بسیاری از داوران و صاحب نظران سینما علاوه بر تکنیک بازیگری بارها به ویژگی صدای گرم و گفتار طبیعی پریناز ایزدیار در صحنه اشاره کرده اند. لحن او در فیلم هایی مانند «مغز استخوان» یا «جیران» باعث ایجاد هم ذات پنداری بیشتر مخاطب با شخصیت هایش شده است.

برخی از نقدهای مثبت درباره او مستقیماً به کنترل صدا تأثیرگذاری جمله بندی ها و ظرافت احساسی بیان او پرداخته اند. این عنصر مهم در بازیگری مخصوصاً در فضای بسته فیلم سازی ایرانی ارزش مضاعفی دارد. همین ویژگی ها به عنوان دلیل مکمل در بسیاری از انتخاب ها و جوایز او مطرح شده اند.

سبک بازیگری پریناز ایزدیار

سبک بازیگری پریناز ایزدیار را می توان ترکیبی از روش بازی روانی و اجرای ذهنی دانست. او در نقش هایی ظاهر می شود که بخش زیادی از بار دراماتیک آن ها نمایشی نیست بلکه درونیاتی هستند که باید بازیگر آن ها را حس کند و سپس منتقل نماید.

طبیعی بودن تکان دهنده بدون تلاش محسوس برای نمایش احساس بازیگران نقشش را قابل باور می کنند.توجه به تغییرات ریز تغییر جزئی در لحن حالت چهره یا تنفسش در نقش نشان می دهد که او دقیقاً در کنار مخاطب در حال نفس کشیدن است.

رویکرد او شبیه به متد بازیگری نیست ولی از تکنیک هایی بهره می گیرد که شخصیت را عمیق و انسانی می کند. چنین سبکی در سینمای ایران به ندرت دیده شده و البته توجه منتقدان را نیز جلب کرده است.

فعالیت های اجتماعی پریناز ایزدیار

پریناز در چند سال اخیر در همایش ها و برنامه های حمایت از حقوق زنان و رشد هنر در مناطق محروم حضور داشته است. گرچه هیچ گاه این موضع را رسمی اعلام نکرده اما سه بار در مراسم خیریه برای کودکان بی سرپرست و کمک به آموزش تئاتر شرکت کرده و صداوسیما نیز به آن اشاره داشته.

زندگی شخصی پریناز ایزدیار

پریناز تمایلی ندارد زندگی خصوصی اش را در معرض رسانه ها قرار دهد. با این حال اطلاعات موجود نشان می دهد او علاقه مند به پیاده روی در طبیعت به ویژه اطراف تهران است و معمولاً در اوقات فراغت کتاب روان شناسی و ادبیات داستانی می خواند.

اغلب واکنش های او در مصاحبه ها اشاره به اهمیت صداقت در روابط دارد و اینکه در تئاتر یا سینما تجربه های روزمره روی خلق نقش هایش اثر می گذارند. او غیرمتاهل است و تمرکزش را بیشتر روی رشد حرفه ای اش متمرکز کرده.

پریناز ایزدیار با پیشینه تئاتری قوی و نقش آفرینی های شجاعانه و متفاوت تبدیل شده به چهره ای اثرگذار در سینما. انتخاب های حرفه ای اش نشان می دهد او همواره به دنبال تعمیق شخصیت ها و نزدیک تر کردن مخاطب به دنیای درون نقش است.

سبک بازیگری او ترکیبی از ظرافت و معناست که به ندرت ملاقات می شود. زندگی حرفه ای اش سرشار از جایزه و تقدیر است و در آینده به نظر می رسد افق های جدیدی در کارنامه اش پدیدار شود.