قطعنامه 1803 شورای امنیت سازمان ملل تحریم های جدید علیه ایران

تاریخ تصویب 13 اسفند 1386 (3 مارس 2008) شماره قطعنامه S/RES/1803 رأی گیری تصویب با 14 رأی مثبت و 1 رأی ممتنع (اندونزی)

اهداف قطعنامه 1803 شورای امنیت

قطعنامه 1803 در ادامه قطعنامه های قبلی (1696 1737 و 1747) و در پاسخ به عدم همکاری کامل ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی و عدم تعلیق فعالیت های هسته ای حساس به تصویب رسید. هدف اصلی این قطعنامه اعمال فشار بیشتر بر جمهوری اسلامی ایران برای پذیرش درخواست های جامعه بین المللی در زمینه شفاف سازی برنامه هسته ای خود و جلوگیری از گسترش سلاح های هسته ای بود.

مفاد اصلی قطعنامه 1803 شورای امنیت

این قطعنامه شامل موارد زیر است

1. تحریم های اقتصادی و مالی

ممنوعیت تأمین خدمات مالی کشورهای عضو موظف شدند از تأمین خدمات مالی به نهادها و اشخاص مرتبط با برنامه هسته ای ایران خودداری کنند.
ممنوعیت ارائه خدمات بیمه ای ارائه خدمات بیمه ای به نهادها و اشخاص مرتبط با برنامه هسته ای ایران ممنوع اعلام شد.

2. اقدامات مسافرتی

ممنوعیت سفر سفر مقامات و کارشناسان مرتبط با برنامه هسته ای ایران به کشورهای دیگر محدود شد.

3. نظارت و گزارش دهی

گزارش دهی به شورای امنیت کشورهای عضو موظف شدند تا گزارش هایی درباره اقدامات خود در اجرای این قطعنامه به شورای امنیت ارائه دهند.

متن کامل قطعنامه 1803 شورای امنیت سازمان ملل متحد

در ادامه متن کامل قطعنامه 1803 به زبان فارسی آورده شده است

قطعنامه 1803 شورای امنیت سازمان ملل متحد

شورای امنیت

با یادآوری بیانیه ریاست شورای امنیت در 29 مارس 2006 (S/PRST/2006/15) و قطعنامه های 1696 در 31 ژوئیه 2006 1737 در 23 دسامبر 2006 و 1747 در 24 مارس 2007 و با تأیید مفاد آن ها

با تأکید بر تعهد خود به معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT) و ضرورت اجرای کامل تعهدات تمامی کشورهای عضو در این زمینه و یادآوری حق تمامی کشورهای عضو مطابق با بندهای اول و دوم این معاهده برای تحقیق توسعه تولید و استفاده از انرژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز بدون تبعیض

با نگرانی شدید از گزارش های متعدد مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی و قطعنامه های شورای حکام آژانس در رابطه با برنامه هسته ای ایران از جمله قطعنامه GOV/2006/14

با تأکید بر اهمیت همکاری کامل ایران با آژانس و پذیرش پروتکل الحاقی

با توجه به عدم تعلیق فعالیت های هسته ای ایران طبق درخواست های قبلی شورای امنیت

با عمل بر اساس ماده 41 فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد

تصمیم می گیرد که

1. از ایران خواسته می شود بدون تأخیر بیشتر درخواست های شورای حکام را که در قطعنامه GOV/2006/14 مطرح شده است بپذیرد.

2. از تمامی کشورهای عضو خواسته می شود تا از تأمین خدمات مالی به نهادها و اشخاص مرتبط با برنامه هسته ای ایران خودداری کنند.

3. از تمامی کشورهای عضو خواسته می شود تا از ارائه خدمات بیمه ای به نهادها و اشخاص مرتبط با برنامه هسته ای ایران خودداری کنند.

4. از تمامی کشورهای عضو خواسته می شود تا سفر مقامات و کارشناسان مرتبط با برنامه هسته ای ایران را محدود کنند.

5. از تمامی کشورهای عضو خواسته می شود تا گزارش هایی درباره اقدامات خود در اجرای این قطعنامه به شورای امنیت ارائه دهند.

6. شورای امنیت کمیته ای را برای نظارت بر اجرای این قطعنامه تشکیل می دهد.

7. شورای امنیت تصمیم می گیرد که در صورت عدم اجرای این قطعنامه توسط ایران اقدامات بیشتری را اتخاذ خواهد کرد.

8. شورای امنیت تصمیم می گیرد که موضوع را در دستور کار خود نگه دارد.